عشق، زبان مشترک

(مولانا در این غزل زیبا و عمیق، می گوید که شما در عمق بیکران خود، خدا هستید و برای رسیدن به او، فقط نیاز دارید که این ذات را بشناسید و از جان و دل عاشقش باشید:)آنها که طلبکار خدائید، خدائیدبیرون ز شما نیست، شمائید شمائیدچیزی که نکردید گم، از بهر چه جوئید؟واندر طلبِ گم نشده، بهر چرائید؟اسمید و حروفید و کلامید و کتابیدجبریل امینید و رسولان سمائیددر خانه نشینید، نگردید به هر سویزیرا که شما خانه و هم خانه خدائیدذاتید و صفاتید، گهی عرش و گهی فرشدر عین بقائید و منزّه ز فنائیدخواهید ببینید رخ اندر رخ معشوقزنگار ز آئینه به صیقل بزدائیدهر رمز که مولا بسراید به حقیقتمی دان که بدان رمز سزائید سزائیدشمس الحق تبریز چو سلطان جهان استآنها که طلبکار سخائید، کجائیدمولانا عشق، زبان مشترک...

( مسیر وصال معشوق را فقط می توان با عشق و خلوص طی کرد۔ باید ظلمت نفس را صادقانه پذیرفت و آن را با دروغ نپوشاند، دروغ هایی که در شکل مراسم، سنت ها، تعصب ها، و یا در قالب ادعا و غرور ظاهر می شوند۔ در این اخلاص استکه تاریکی، به روشنایی می انجامد: )برسد هر شب تاریک به نور سحرشکه بماند آن به خودش ناب و منوّر، ثمرشهمه آن ظلمت نفسش چو پذیرفت به خودز جهان، نور بیامد که ببیند گهرشاز: کتاب عمق بیکران، صفحه ۲۲ عشق، زبان مشترک...

ای قاضی شهر، ز تو پرکارتریم با این‌همه مستی، از تو هشیارتریم تو خونِ کسان خوری و ما خونِ رَزان انصاف بده؛ کدام خونخوارتریم؟ خیام عشق، زبان مشترک...